- Ze względu na budowę wyróżnia się 2 podstawowe konstrukcję tych sprężarek
- Pierwsza z nich ma umieszczony wirnik mimośrodowo w okrągłym cylindrze. Wirnik posiada łopatki o tej samej długości, które przymocowane są na stałe do wirnika. Korpus zawiera określoną ilość cieczy - najczęściej woda z glikolem. Pod wpływem ruchu wirnika i siły odśrodkowej ciecz rozprowadzana jest równomiernie na powierzchniach korpusu - “pierścień cieczowy” współśrodkowy do cylindra. W ten sposób tworzy nam się przestrzeń sierpowa tworzona przez pierścień cieczowy i wirnik, która jest podzielona przez łopatki, na komorę sprężania o zmiennej objętości. Jest to dość podobne zachowanie jak w sprężarkach łopatkowych.
- W drugim przypadku cylinder ma kształt owalny, a wirnik osadzony jest osiowo co powoduje utworzenie dwóch przestrzeni ssąco-sprężających.
Zalety:
- brak zaworów
- tarcia mechanicznego o korpus Wady:
- korozja
- erozja w wyniku *kapitacji (gwałtowna przemiana ciecz - > gaz)
- erozja z ścierna Największy problem to konieczność stosowania efektywnych separatorów wilgoci i zewnętrznych osuszaczy. Wynika to z tego że woda paruje i jej niewielkie cząsteczki są unoszone z gazem.
Zastosowanie:
- sprężanie powietrza
- sprężanie mocno nasyconej pary wodnej
- sprężanie gazów korozyjnych
Smarowanie - podlegają mu tylko łożyska umiejscowione na zewnątrz statora, smarowanie jest cieczowe - łaźnia olejowa, lub smarem plastycznym. W przypadku dłuższej przerwy pracy sprężarki, zaleca się usunięcie cieczy ususzenie komory sprężania i wprowadzenie do cylindra niewielkiej ilości olej, najlepiej konserwacyjnego aby zapobiec rdzewieniu